Χρυσή μου αγάπη, αν ήξερες, τι μέλι είσαι για μένα
Τα μπουμπουκάκια τα όμορφα, τα μοσχομυρισμένα
και τ’ αεράκια που φυσούν, σαν λιποθυμισμένα
δεν έχουνε το βάλσαμο, που ’χεις εσύ για μένα
Της λίμνης τα αφρολούλουδα και του γιαλού η γαλήνη
η σμύρνα, το ροδόσταμο, που αργοσταλάει και σβήνει
κι οι ροδωνιές, κι η ολόδροση του κήπου ανθοπλημμύρα
των δυο χειλιών σου των γλυκών δεν στάζουνε τα μύρα
Πάω στην τρισέρημη αμμουδιά και μόνη, τι να κάνω
Χαράζω κύκλους απαλούς στη μουσκεμένη άμμο
Σαν αεράκι χάνονται στο κύμα απάνω-απάνω
και απόμεινα στην ερημιά μονάχη, τι να κάμω
Τώρα το ετοιμοθάνατο, βαλσαμωμένο αγέρι
γλυκά τραγούδια θλιβερά ν’ αναστενάξει ξέρει
Αλήθεια, ξέρει πιο γλυκά να τραγουδάει από μένα
Εγώ δεν ξέρω πιο γλυκά, μα ξέρω πιο θλιμμένα
